insan başta çekiniyor. "nasıl olacak?" diyor. o yıkımın, ölümün, acının, ümitlerin tükendiği bilmem kaçıncı günde enkaz altından sağ salim çıkarılan çocukların görüntüleri gözlerinin önünden gitmiyor. haftalar süren bağrış çağrışların sesi durmadan kulaklarında çınlıyor.. hayvansal bir içgüdü, insani bir korku bir anda derinlerinden hızla gelip seni sinsice sarsıyor.. kendinden çok emin zihin "sakın gitme" diyor. kalp ise açık ve net bir biçimde "muhakkak gitmelisin" diyor.
kaynak: https://www.cnnturk.com/yazarlar/guncel/duygu-merzifonluoglu/yikimin-ardindan-yeni-bastan-adiyaman